சொல்காய்ச்சி மரம்

இப்போதெல்லாம்

சொல்காய்ச்சி மரமாகிவிட்டது

மனம்..

சொல் விழுந்த இடங்களில்

மற்றுமோர் மனம் முளைக்கிறது.

மறுபடி முளைத்து

மறுபடி கிளைத்து

மனங்கள் பெருகிப் பெருகிப்

பெருகியபடியிருக்க

முடிவில்

எல்லைகளில்லாப்

பெருவனமாகிறேன் நான்.

வனத்திற்குள் வழிகளுண்டா?

வனத்திற்கு வாசல்களுண்டா?

வனமில்லா இடமேதும் உண்டா?

தெரியவில்லை..

உச்சரிக்கவிரும்பா உதடுகள் இப்போது

மெளனம் பேசப் பழகுகின்றன.

நினைவுகள் உரசிக்கொண்டதில் மெதுவாய்

வெந்து தணிகிறது காடு...